Lieve Millennial: Zeik Niet Zo!

Vraag jij je ook regelmatig af hoe het toch komt dat alles en iedereen er zo succesvol uitziet terwijl jij allang blij bent als je net gewassen dekbed droog is op het moment dat jij naar bed gaat? Heel herkenbaar. Suzette Hermsen (29) schreef samen met collegajournalisten Anouk Kemper (30) en Lianne Marije Sanders (28) een boek over het leven van millennials. Maar dan niet dat leven zoals je op Instagram ziet. Nee, ‘Zeik niet zo’ gaat over het doodnormale leven, het leven zoals het écht is.

Denk je nu: oh nee, niet weer zo’n boek over millennials, wees niet bang. Dit boek is geen doorwrochte analyse van een generatie, maar gewoon een heel hilarisch, luchtig en heel herkenbaar boekje. KnappeKop Syb mocht Suzette wat vragen hierover stellen!

Suzette! We beginnen (wel/niet) moeilijk: wie ben jij?
Een stukje over mezelf, leuk. Ik ben dus Suzette, alweer bijna 30, maar nog net 29, en studeerde Nederlands en Journalistiek in Leiden. Hoewel mijn opperdroom was om presentatrice van het Jeugdjournaal te worden, was ik al van jongs af aan al-tijd aan het schrijven. Daar ben ik na mijn studie dan ook maar wat mee gaan doen (bij het Jeugdjournaal mocht ik niet eens stage komen lopen) en momenteel werk ik als freelancer, onder andere als coördinator reizen bij LINDAnieuws.

Wanneer ging jij zelf gebukt onder de sociale Amsterdamse druk? 
Nadat dit boek uitkwam eigenlijk pas. Daarvoor kon ik altijd nog wel redelijk goed de pas op de plaats houden. Maar deze hectiek was me even teveel. Ik had verwacht dat ik alleen gestrest zou raken als de reacties rondom het boek negatief zouden zijn, maar eigenlijk werden we overspoeld met positieve geluiden. Maar ook positieve prikkels zijn prikkels. Na de boekpresentatie leek het wel alsof ik een week jarig was, maar dan hoe dat voelde toen je zes jaar was. Je weet wel, dat je van gekheid niet meer kan slapen. Dat had ik dus ook. Ik lag ’s nachts wakker met een hartslag in mijn keel en kon mezelf niet meer losweken van m’n telefoon en computer. En dat terwijl ik eigenlijk doodmoe was. Ik was zelfs zo moe dat ik een net gekocht cadeau (een kunstwerk voor een huwelijk) op straat heb laten staan. Weg natuurlijk. Huilen natuurlijk. Op dat moment dacht ik: oké, dit is de druppel, ik meld me een dag ziek en alles gaat uit: de telefoon, mijn computer en mijn dagelijkse leven. Ook hoefde ik een week lang even niks meer van mezelf. Met niemand afspreken, niet sporten. Dat werkte. Op het moment dat je even niet in dat hysterische leven meer meegaat merk je ineens hoe opgefokt we met z’n allen bezig kunnen zijn. En dan vooral die telefoon, ik geloof erin dat die dingen echt onze ondergang zijn.

Voor Lindanieuws ben jij de normaliter de journalist, hoe is het om nu met Zeik Niet Zo aan de andere kant van de tafel te zitten?
Oh, dat was eigenlijk de vorige vraag al een beetje. Maar nee, op zich is dat is heel leuk. Althans, het is natuurlijk leuk om te merken dat mensen meer over je boek willen weten en dat je werk goed wordt ontvangen. Aan de andere kant ben ik goed met de pen, maar niet perse met het gesproken woord. Net voordat we onze boeklancering hadden, werden we uitgenodigd bij RTL Summer Night. Uiteindelijk werden we op het laatste moment gecancelled, maar man, ik ging de hele dag echt kapot van de zenuwen. Ik zag mezelf al helemaal de meest debiele dingen op live tv zeggen. Ook zijn we bij SLAMfm en BNR geweest. Een vriendinnetje zei daarna: ‘Qua PR moeten jullie misschien nog heel even oefenen’. Nou, dat zegt denk ik wel genoeg. Ik denk dat we het beter bij schrijven kunnen houden.

Biedt je boek ook handvaten om een minder zorgeloos millennial leven te leiden?
Ja, honderd procent. Veel millennials denken dat het leven maakbaar is en altijd alleen maar leuk, spannend en groots en meeslepend moet zijn. Ja sorry, maar dat is het gewoon niet. Soms is het leven gewoon even stom, soms heb je gewoon even geen succes. Maar dan hoef je niet meteen naar een coach of naar de andere kant van de wereld om jezelf te vinden, je moet daar gewoon even doorheen. Ongezellige periodes horen nou eenmaal bij het leven. En daar schrijven wij over. Samenwonen alleen maar leuk? Nee hoor. Alleen reizen alleen maar supervet? Ook niet. Als je ons boek uit hebt, denk je waarschijnlijk: gelukkig, ik ben niet de enige die maar wat aankloot en soms huilend in een hoekje denkt dat je miezerige bestaan nooit meer leuk wordt. We hebben al van veel mensen gehoord dat het een heel herkenbaar boek is waar veel lezers hardop om hebben zitten schateren. Vrolijk en relativerend dus, dat is een beetje wat ons boek samenvat denk ik.

Studeren, sporten, uitgaan, afstuderen, traineeship, samenwonen, trouwen, kinderen, huis kopen en dit allemaal op social media laten zien, zijn de mijlpalen en checkboxes waar de millennial naar streeft?
Ja, ik denk het wel. Millennials verwachten heel veel van zichzelf. Ze moeten overal in uitblinken en dat inderdaad ook nog eens op social media delen. Ik maak me er trouwens zelf ook schuldig aan, daar niet van. Als je op mijn Instagram kijkt, denk je waarschijnlijk ook dat ik alleen maar leuke dingen doe. Ook ik heb wel eens een kutdag (of week) en ook ik vind wel eens dat ik op deze leeftijd meer had moeten bereiken. Maargoed, dan probeer ik maar te lachen om het feit dat ik nog niet in een villa woon, maar in een Amsterdams huis vol met muizen en een discotheek onder me.

Kan je ons lekker maken met een passage uit Zeik Niet Zo?

Wat ik dacht dat ik zou hebben (en absoluut niet heb)

Als je (nog heel) jong bent, dan heb je een bepaald beeld in je hoofd van hoe je leven eruit zal zien als je rond de dertig bent. NOU, dat was me even een potje van de koude kermis thuiskomen toen ik vorig jaar november die 29 imaginary kaarsjes van mijn taart uitblies.

Wat ik dacht dat ik rond mijn dertigste zou hebben en ab-so-luut in de verste verte nog niet heb:

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Drie kinderen
Wat ik heb: Een ENORME angst voor het hebben van kinderen

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een huis met een tuin en heel veel balkonnetjes
Wat ik heb: Een huurhuis, zonder tuin, zonder daglicht, met fókking veel muizen en een discotheek eronder

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Vet veel geld op de bank
Wat ik heb: Een studieschuld en een oude vieze studentenbank

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een auto
Wat ik heb: Een fiets (die om het half jaar gejat wordt en ik weer jankend ineen stort en labiel uitroep dat ik uit Amsterdam weg wil)

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een baan als presentatrice bij het Jeugdjournaal
Wat ik heb: Een afwijsbrief waarin meedogenloos werd medegedeeld dat ik niet eens op gesprek mocht komen (mijn hart bloedt nog steeds)

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een eigen tijdschrift
Wat ik heb: Een freelance-functie waarbij ik dolblij ben als de hoofdredacteur alleen al ‘goedemorgen’ tegen me zegt

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een knappe lange man
Wat ik heb: Een knappe (niet heel lange) vriend die me meewarig aankijkt als ik vraag wanneer hij me nou eens ten huwelijk gaat vragen (voor de gein he, voor de gein) en die al last heeft van haaruitval

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een super stijlvolle en vrouwelijke kledingstijl a la Audrey Hepburn
Wat ik heb: Een stijl die je een kruising zou kunnen noemen tussen mannelijk en euhm, ja mannelijk

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Heel veel kleren
Wat ik heb: Twintig kledingstukken waarvan ik er eigenlijk maar vijf draag

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Heel veel mooie hakken
Wat ik heb: Twee paar All Stars (wit voor de zomer, zwart voor de winter) en één paar Nikes

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Altijd gelakte teennagels
Wat ik heb: Ik durf er momenteel niet eens een blik op te werpen

Wat ik dacht dat ik zou hebben: Een killerbody
Wat ik heb: Ik durf er momenteel niet eens een blik op te werpen

Meer lezen? Je koopt ‘Zeik niet zo’ hier. Of in de boekhandel natuurlijk.