Jaira (26) helpt 70 straatkinderen in India!

Heb jij naast je studie ook nog tijd om een stichting op te zetten? Denk je neeeee geen tijd? Het kan, want superhelden bestaan echt. En wij kwamen haar tegen. Jaira Chin was nog maar 21 toen zij als UvA studente The Blue House Project startte. Ondertussen is het initiatief flink gegroeid en helpt zij 70 straatkinderen in Pushkar (India) op het gebied van onderwijs, onderdak en eerste levensbehoeften. Wat zijn wij vereerd dat KnappeKop Syb op de koffie mocht komen voor dit interview! Lees snel verder!

Hi Jaira, wie ben jij?
Ik ben Jaira, 26 jaar, geboren en getogen in Amsterdam. Ik heb roots in Suriname, India, Portugal, China en Nederland. Voor mijn bachelor heb ik international studies gestudeerd met een specialisatie in zuid en zuid-oost Azië. Tijdens deze studie heb ik ook de minor International Development Studies gevolgd en ga ik in september beginnen aan de master Public Policy and Human Development aan de United Nations University. Daarnaast heb ik als tweede bachelor twee jaar rechten gestudeerd, die ik na m’n master nog ga afmaken.

Ik houd van kickboksen, surfen, snowboarden en natuurlijk, reizen. Ik heb altijd veel de wereld over gereisd, maar na mijn eerste reis naar India zijn de meeste reizen daar naar toe gegaan.

Internationale betrekking gericht op mens, ontwikkelingshulp, rechtvaardigheid en Azië is de rode draad in je studies. Waar komt deze interesse vandaan? 
Voor mijn reis naar India, was ik in veel landen in Europa, Indonesië en Amerika geweest. Ik ben een kwart Indiaas en voelde me altijd al aangetrokken tot de cultuur. Na mijn eerste keer India kwam pas de interesse om iets terug te doen voor mensen in de wereld die het minder goed hebben. Ik begon met het studeren van rechten, omdat ik mij wilde specialiseren in jeugdrecht. Na mijn eerste reis naar India veranderde mijn studie interesse. International studies trok mij aan, omdat het gericht is op global development en je je kon specialiseren in een werelddeel naar keuze. En we leerden zes uur per week Hindi!

Tijdens mijn studie en het vele reizen naar India (vier of vijf keer per jaar), werd ik steeds zekerder van wat ik wilde doen in het leven. Mijn doel en levenspad werden duidelijk en dit motiveerde mij voor mijn studie.

Aankomend studiejaar ga je aan de United Nations University in Maastricht studeren! Wat cool!
Ik ben daar vorige week voor aangenomen en heel blij! Mijn droombaan is werken voor een UN agency of partner organisatie, het liefst op het gebied van kinderrechten en ontwikkelingshulp. Deze master leek mij perfect om een stapje dichterbij mijn doel te komen. Tijdens de master Public Policy en Human Development ga ik mij specialiseren in de eerste en tweede sustainable development goals: poverty and inequality. Dit zijn dingen waar ik het meest mee bezig ben bij mijn project in India en ik kan niet wachten om meer te leren over hoe we dit nou het beste kunnen aanpakken.

Op reis in India zag jij de armoede om je heen en besloot om het Blue House Project op te richten?
In 2016 was ik met mijn moeder voor het eerst in India en ontmoette in het stadje Pushkar (provincie Rajasthan) vier jongens die ons bedelden om eten. Nadat we wat eten voor hun hadden gekocht, werden we uitgenodigd om bij hen thuis te komen. We kwamen aan bij een plek in de woestijn, waar tientallen gezinnen woonden in zelfgemaakte tenten. De kinderen waren zo ontzettend lief en ik stond versteld van de armoede waarin ze leefden. Onze reis ging verder, maar ik had het sterke gevoel dat ik terug moest naar Pushkar. Ik ben toen in mijn eentje nog een dag teruggegaan naar Pushkar en ontmoette mijn moeder daarna om verder te gaan met de reis. Die dag bracht ik door op het kamp met de vier jongens en hun families. Nadat ik een maand terug was in Nederland, ben ik tien dagen in mijn eentje naar Pushkar gereisd. Ik nam kleding mee uit Nederland, maar had nog geen concreet plan om een stichting op te zetten.

Na deze reis, ging ik twee maanden later een maand in mijn eentje naar Pushkar om te kijken wat ik precies kon doen om deze families te helpen. Ik kwam op het idee om sieraden en tasjes te verkopen om geld in te zamelen. Ik bouwde een website en promote dit op social media. Van de eerste 300 euro hebben we een huis gehuurd voor de families van de vier jongens die ik op dag 1 ontmoette. De jongens gingen niet naar school en ik schreef ze in op een lokale school. Daarna groeide het project snel en door meer donaties en verkoop van producten uit Pushkar konden we steeds meer kinderen naar school sturen. De afgelopen vijf jaar ben ik 23 keer naar Pushkar geweest. The Blue House Project steunt 70 kinderen op het gebied van onderwijs, onderdak, kinderrechten en eerste levensbehoeften.

Waar liep je allemaal tegenaan tijdens het opzetten van je stichting? 
De afgelopen vijf jaar zijn niet makkelijk geweest. Ik leefde in twee werelden; in Amsterdam studeerde ik en werkte ik en om de twee/drie maanden reisde ik naar India. Het was gek om in twee compleet verschillende werelden te leven en ik vond het moeilijk om echt te landen als ik terug was. Na vijf jaar heb ik geleerd om beide werelden beter te combineren; ik geniet meer van het leven in Amsterdam en kan cultuurverschillen nu goed waarderen. Je wordt je zo bewust van hoe ‘blessed’ en ‘privileged’ wij zijn.

Als je ooit zo iets wilt doen, zou ik aanraden om het alleen te doen als je het echt vanuit je hart doet en niet met andere intenties. Je moet het compleet ‘selfless’ doen, zelf haal je er niets uit en dit moet ook echt niet het doel zijn. Het maakt me blij om te zien hoe de levens van de kinderen veranderen, maar het is moeilijk om te beseffen dat volwassenen vaak echt niet veranderen. Als je begint met ‘geven’, blijven mensen vaak vragen om meer en dat is soms erg vermoeiend en teleurstellend.

Ook kun je alleen zo iets opzetten als je er vol gaat. Het zal je leven grotendeels overnemen en het kost ontzettend veel tijd en energie. Om iets opzetten aan de andere kan van de wereld is het fijn als je persoonlijke relaties hebt met de mensen van de gemeenschap zelf. Ik heb de eerste paar keer hele sterke banden opgebouwd en ik vertrouw de jongens van dag één met mijn leven. Alleen door deze samenwerking is het gelukt om het project te laten groeien.

Op je site vertel je: “I don’t want this NGO to come across as a ‘western enlightened actor’ that carries out actions for the poor”. Wat bedoel je hier precies mee?​
Door mijn studie ben ik mij erg bewust geworden van ‘western centrism’ en onze culturele lens die bepaalt hoe wij naar de wereld kijken. Etnocentrisme speelt altijd een rol, ook al ben je je daar soms niet bewust van. De westerse cultuur en westerse NGOs worden vaak neergezet als superieur. Dit kan worden teruggeleid naar de koloniale tijd waarin het idee ‘the west’s responsibility to develop the rest’ naar boven kwam. Er is veel kritiek op de theorie dat ontwikkelingslanden het pad van het westen moeten volgen om op het niveau van deze landen te komen. Ik wil daarom benadrukken dat mijn NGO van de ‘bottom up’ werkt en dat de enige werknemers mensen van de gemeenschap zelf zijn. Ik werk niet met een team in het westen en mijn doel is om de doelgroep zelf te motiveren om een verandering te maken in hun leven en dat van hun families. Ik probeer zo min mogelijk afhankelijkheid te creëren en hoop dat het project ooit self-sustainable wordt.

Al helemaal in een land als India is het cultuurverschil zo ontzettend groot en daar moet je je echt bewust van zijn. In het begin heb ik mij ingezet om culturele tradities, zoals kind-huwelijken en gender inequality, te veranderen. Ik kijk daar nu anders naar, omdat ik probeerde te kijken naar de kern van het probleem. In het westen vinden we het belachelijk als kinderen van 15 gaan trouwen, maar jaren geleden was het hier ook normaal om jonger te trouwen. Het zit zo in de cultuur ingebakerd en de mensen daar weten niet beter dan dat een vrouw volwassen lijkt als ze menstrueert. Ik sta zeker nog steeds niet achter het uithuwelijken van een kind, maar ik ben in het proces om het beter te begrijpen zodat ik hopelijk het probleem beter kan aanpakken.

De huidige pandemie heeft andere problematiek erg overschaduwd, merken jullie dat ook?
Ik merk vooral veel negatieve consequenties van de pandemie. Mijn 70 kinderen gaan al anderhalf jaar niet naar school en in een lockdown hebben de families echt geen inkomen om genoeg te kunnen eten. Ik merk wel dat er in de media veel aandacht naar de pandemie gaat en dat mijn donaties en verkopen achteruit gingen. Maar aan de andere kant leek het alsof mensen zich juist meer bewust werden van het verschil tussen hoe wij de lockdown en pandemie ervoeren en mensen zoals Pushkar die in een tentje wonen zonder hulp en inkomen.

De vraag die we altijd stellen: zou je studenten aanraden om te gaan ondernemen of om eerst werkervaring op te doen?
Ik zou een combinatie van beide aanraden. Ik werk zelf sinds mijn 15e en doe best wel veel naast mijn studie. Ik weet ook heel goed wat ik na mijn master wil doen en wil zeker werkervaring op doen. Ik ben wel blij dat ik ben begonnen met ‘ondernemen’ tijdens al het andere. Ik heb hier zo veel van geleerd. Je leert heel veel van het veld in gaan en je eigen plan volgen. Wat bij mij wel miste en wat ik anderen zou aanraden is werkervaring op doen door stages te lopen. Als ik eerst een tijd stage had gelopen of had gewerkt bij een soortgelijke organisatie had ik het project anders aangepakt. Maar van fouten en ervaringen leer je dan wel weer.

Je verkoopt sieraden om geld in te zamelen voor je stichting. Waar ben je nog meer mee geholpen?
Ik verkoop inderdaad sieraden uit Pushkar en handgemaakte producten van de vrouwen. 100% van de winst van de sieraden gaat naar het project en wordt gebruikt voor onder andere uniforms, schoolboeken, rugtassen en voedselpakketten. 100% van de winst van de handgemaakte producten wordt gegeven aan de vrouw die het product heeft gemaakt. Dit is vaak de enige vorm van inkomen. De producten verkoop ik op mijn website en in tien winkeltjes waar ik mee samenwerk. Ik sta soms ook op Sunday markets en evenementen. Naast de opbrengt van de verkoop wordt het project gefinancierd door donaties. Ik probeer zo transparant mogelijk te zijn; iedereen die doneert krijgt een uitgebreide e-mail met informatie en foto’s over hoe hun donatie gebruikt is. De 70 kinderen worden gesponsord door verschillende mensen die dan betalen voor het inschrijfgeld, schoolboeken en uniform van een kind.

Welke documentaires / boeken / andere media kan je aanraden om meer te weten te komen over de (lokale) problematiek in India / Pushkar?
Boeken over het kastensysteem, zoals ‘annihilation of caste’ van Ambedkar, zijn interessant om te lezen als je ooit naar India wilt gaan. Er zijn ook goeie Indiase films, zoals Parched, Fandry, Article 15 en bijvoorbeeld Lion is ook een mooie film. De documentaires Daughter of India en Daughters of Destiny zijn heftig en mooi. Als je een onrealistische impressie van het leven in India wilt zien, kijk dan een Bollywood film waarin alleen maar gedanst en gezongen wordt ;).

Tot slot, dit weet nog niemand over Jaira?
Ik ben verslaafd aan het kopen van Lonely Planets en mijn, niet zo bijzondere, levensdoel is om een hele muur met Lonely Planets te hebben van plekken waar ik ooit geweest bent. Stiekem is voor de Lonely Planet werken mijn droombaan, naast de VN natuurlijk!