Vallen en opstaan met Anna!

Anna’s avondje stappen met vriendinnen eindigde in een nachtmerrie toen ze een ernstig ongeluk kreeg in de club. Met een schedelbasisfractuur en een hersenbloeding belandde Anna Booij op de spoedeisende hulp. Na tien dagen in het ziekenhuis en een langdurig revalidatietraject in het vooruitzicht, dacht ze dat haar carrière voorbij was. Maar Anna herstelde zich en vond haar weg terug, studeerde af en kreeg een baan als campus recruiter bij Van Doorne. We spraken met Anna over haar herstel en hoe ze tegenslagen heeft overwonnen om haar doelen te bereiken. Lees snel verder!

Hi Anna! Welkom! Wie ben jij?
Hi welkom, leuk dat je dit leest! Ik ben Anna Booij, opgegroeid in Amsterdam samen met mijn ouders, broertje, 2 zusjes en 2 honden. Niet zo gek dat ik graag zoveel mogelijk onder de mensen ben. Na mijn jeugd ben ik in Leiden Rechten gaan studeren. En na 5 jaar vond ik het hoog tijd om weer terug naar Amsterdam te gaan!

Logischerwijs houd ik heel erg veel van de stad Amsterdam en van Ajax. Ik vind het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Daarnaast houd ik heel erg veel van buiten sporten en kom ik het liefst op nieuwe plekken. Ik kan niet zo goed stilzitten.

Had je terugkijkend nog steeds voor dezelfde studie gekozen?
Ja en nee. Ik heb na mijn rechten bachelor een master Jeugdrecht gedaan en dat kan ik iedereen aanraden! Geen seconde spijt van deze master. Maar als ik mezelf terug kon sturen naar de middelbare school had ik op mijn 15e voor een ander profiel gekozen. Ik houd van rekenen en tekenen en ik wilde eigenlijk architect worden. Maar ik was slecht in Natuurkunde en hield teveel van sporten en feestjes. Dus daar hield het op. Gek dat ik Natuurkunde op m’n 15e geen prioriteit gaf..

Voor wie het nog niet weet: wat doet een Campus Recruiter allemaal?
Op dit moment ben ik ruim 1,5 jaar werkzaam als Campus Recruiter bij Van Doorne. Samen met mijn collega Danique Buermans ben ik verantwoordelijk voor de werving, de selectie en het begeleiden van de instroom van student-stagiaires en werkstudenten. Ik onderhoud het contact met studie- en studentenverenigingen en daarnaast organiseer ik verschillende evenementen, kantoorbezoeken en Inhousedagen. Een hele afwisselend functie, waar je niet lang stilzit achter je bureau en veel contact hebt met verschillende mensen. En natuurlijk is Van Doorne een ontzettend leuke werkgever, maar ja het zou ook gek zijn als ik iets anders zou zeggen als recruiter 😉!

Kun je ons meer vertellen over de nacht van het ongeluk en hoe je je voelde toen je wakker werd in het ziekenhuis?
Ja, ik zal mijn verhaal vertellen en met jullie delen. Dat is wel iets anders dan mijn vriendinnen die erbij waren, want die weten alles nog en ik niet. Maar in de nacht van 10 op 11 december 2019 was ik met vrienden naar een feestje in Paradiso. Ik liep rond 23.00 uur ‘s avonds (ja het was nog heel vroeg) richting de trap en dat is eigenlijk het laatste wat ik mij herinner. Ik weet niet of ik ben gevallen, geduwd ben of hoe ik beneden ben gekomen, maar ik lag onderaan de trap. Ik was blijkbaar redelijk scherp, alleen ik had een beetje last van mijn hoofd en begon over te geven. Dus ik moest ter controle mee met de ambulance naar het OLVG. In het ziekenhuis ging het steeds slechter. Ik werd blauwer, misselijker en begon weg te vallen.

Er werd een MRI gemaakt van mijn hoofd en op dat moment werd het duidelijk dat het goed mis was. Ik had toch wel echt een harde klap gemaakt en bleek een schedelbasisfractuur (barst in de schedel) en een interne bloeding te hebben in de ruimte tussen mijn hersenen en mijn schedel (een hersenbloeding). Van de spoedeisende hulp naar de neurologie. 10 dagen in 3 verschillende ziekenhuizen, hoogste dosis morfine, niks kunnen herinneren en niet kunnen communiceren of bewegen. Ik kan me vlagen herinneren en dat houd ik het liefst ook zo. Ik hoef eigenlijk niet te weten wat er is gebeurd die nacht. En alhoewel ik het toen niet kon verdragen als iemand het tegen mij zei, maar ik heb heel erg geluk gehad want 91% had het niet overleefd die avond. En nu zeg ik het zelf, wat een geluk!

Na het ongeluk dacht je dat je carrière voorbij was, omdat je je niets meer kon herinneren. Hoe heb je de kracht gevonden om door te gaan en je droom te blijven nastreven?
Dat besef komt later pas. Na de intense hoofdpijnweken, volgen de vraagtekens en angst. Ik kwam niet goed uit mijn woorden, sprak langzaam, vergat steeds dingen, kon niet tegen geluid, mijn zicht was slechter en ik rook en proefde niks meer. Ik kreeg de diagnose: niet aangeboren hersenletsel. En wat doe je dan: googelen. Ook al zegt iedereen altijd moet je niet doen, doe je toch. En dan lees je dat de kans groot is dat beschadigde hersencellen niet zullen herstellen, dat je concentratievermogen afneemt en dat het herstel jaren kan duren. Dan is het enige wat je nog kan doen, de knop omzetten en keihard werken aan herstel. Ik wilde zo graag terug naar wie ik was op 9 december 2019. En alhoewel ik er goed ben uitgekomen, heb ik die gedachte als ik eerlijk ben nog steeds weleens.

Hoe heeft dan precies je herstelproces eruitgezien en welke uitdagingen heb je onderweg moeten overwinnen?
Ik ging een revalidatietraject in met een ergotherapeut, fysiotherapeut, psycholoog, maatschappelijk werker en revalidatiearts. Een heel team, hele lieve mensen, die mij ontzettend goed hebben geholpen. Op zo’n moment heb je heel veel discipline en houd je altijd het uiteindelijke doel in je achterhoofd. Ik wilde afstuderen en ik moest alleen mijn scriptie nog. Ik was niet echt een geduldig type (ben ik eigenlijk nog steeds niet), maar toen moest het wel. Want toen ik eenmaal kon en weer mocht studeren begon ik met maximaal 10 minuten per dag. De wekker ging na 5 minuten, gevolgd door 10 minuten pauze en dan mocht ik weer 5 minuten door studeren. Ging de wekker, dan moest de laptop weer dicht en was het klaar voor de dag. Dan duurt een scriptie schrijven toch best lang.. En dan wilde ik ook weer hockeyen en met vrienden leuke dingen doen. Er werd mij verteld dat dat niet kon. Ik zou niet meer op het niveau kunnen komen waar ik vandaan kwam, omdat ik daar geen energie voor zou hebben. Dus ik moest kiezen tussen studie, sport of sociale activiteiten.

Dat wilde en kon ik niet. Dat was voor mij een onmogelijke keuze. Dankzij de hulp van mijn familie en vrienden, heb ik alles weer langzaam kunnen oppakken. Zij hebben mij oneindig gesteund en geholpen. Maar vooral in mij geloofd, dat het wel weer goed zou kunnen komen! Zij wisten natuurlijk ook vrij snel (in ieder geval sneller dan ik) dat het niet goed met mij ging, maar zeker mijn ouders wilden niet luisteren naar de neurologen en zij bleven erin geloven dat ik er wel weer bovenop zou komen. Dat had denk ik ook een klein beetje te maken met het feit dat het eerste en enige wat ik zei, terwijl ik bijkwam in het ziekenhuis, was: ‘Er is vannacht echt iets heel ergs gebeurd, Ajax ligt uit de Champions League.’ Je bent en blijft Amsterdammer..

Wat knap zeg! Wat vind je het leukst aan je werk?
Ja fulltime werken, dat had ik niet verwacht met 5 minuten per dag concentreren haha. Maar nu doe ik het met veel plezier! Het allerleukst aan mijn werk vind ik de veelzijdigheid van mijn functie en de open sfeer op kantoor. En natuurlijk cliché maar waar, het allerbelangrijkste zijn de leuke mensen waar ik dit mee samen kan doen. Ook krijg ik veel verantwoordelijkheid en vrijheid. Als ik wil sporten en daardoor later op kantoor ben, dan krijg ik daar de tijd voor, omdat ik zelf goed mijn dagen in kan plannen. Dat vertrouwen en die flexibiliteit vind ik erg fijn. Je krijgt bovendien veel ruimte om jezelf te kunnen zijn en jezelf te ontwikkelen. En als ik iets heb geleerd van mijn revalidatietraject na mijn ongeluk, is dat op het moment jij niet gezond bent (fysiek of mentaal) en jij daar binnen studie, werk of jouw omgeving niet de ruimte voor krijgt dat het dan een hele lange weg is!

Cliché maar oké: waar sta jij over 5 jaar?
Dat vind ik een hele lastige! 3 jaar geleden had mijn antwoord op deze vraag er heel anders uitgezien. Dan had je mij niet horen zeggen dat ik recruiter zou worden bij een advocatenkantoor. Maar zo zie je maar, je weet nooit hoe het leven loopt. Ik kies nu voor de dingen die mij gelukkig maken en ik wacht niet op iets wat wellicht nog komt. Maar ik denk ook altijd: Laat geen uitdaging jou in de weg staan, omdat je denkt dat je het niet kan. Want wat je niet probeert, daar houd je altijd spijt van. Dus over 5 jaar.. geen idee. Vraag het me over 3 jaar nog eens haha.

Tot slot, dit weet nog bijna niemand over je?
Niks. Ik weet het echt niet. Ik ben echt een open boek, vraag mij vooral wat je wilt weten! En als ik het niet vertel, dan is dat denk ik met een reden.. Maar misschien wel dit verhaal 🙂