Foto door Benny Stroet
Vergeet Daan Schuurmans, maar waarschijnlijk ben je hem al vergeten. Denk jij dat Barry Atsma de ongekroonde koning is in ‘s Neerlands filmwereld? Dan heb je het he-le-maal mis. Hoezo denk je misschien. Dat gaan we je theatraal uitleggen, want Nils Verkooijen loopt meer en meer rode lopers. Daarom zijn we erg trots dat KnappeKop Floor hem mocht interviewen over het leven van een acteur de glitter en de glamour. Lees je snel mee?
Licht, camera, actie: wie is Nils?
Mijn naam is Nils Verkooijen, ik ben 21 jaar, geboren in Amsterdam en op gegroeid in Haarlem. Na mijn middelbare school heb ik een jaar gestudeerd aan de toneel academie in Maastricht en nu ben ik eigenlijk vooral veel aan het werk. De toneel academie heb ik niet afgemaakt omdat ik daar mijn draai niet kon vinden. Ik was opzoek naar een meer autodidacte manier van mijzelf ontwikkelen en daar sta ik voor mijn gevoel nu midden in.
Wanneer wist je het zeker; ik word acteur?
Toen ik 4 was speelde ik voor het eerst in een commercial, daarna deed ik een korte film toen ik een jaar of 6 was. Het is niet dat ik toen dacht ‘ik word acteur’, maar ik vond het wel geweldig en wist dat ik het vaker zou willen. Die mogelijkheden waren er en ik mocht steeds meer rolletjes spelen. Toen is er bij mij wel de gedachte ontstaan dat ik dit de rest van mijn leven zou willen doen. Ik denk dat ik een jaar of 10 was.
Hoe vind je dat veel leeftijdsgenoten een studerend leven leiden met tentamens en de bijbehorende stress?
Omdat ik zelf niet studeer en een groot gedeelte van mijn omgeving wél vind ik die vergelijking soms best moeilijk. Heel bewust heb ik voor een autodidact pad gekozen toen ik besloot de toneelacademie te verlaten. Dat brengt de consequentie met zich mee dat je zelf je pad moet uitstippelen en niet altijd even goed weet wat het volgende kan gaan zijn. Bij een studerend leven is dat toch net wat meer voor je uitgedacht en hoef je jezelf minder aan de hand te nemen om te zorgen dat je stappen blijft maken.
Toch voelt voor mij de onregelmatigheid en de onzekerheid die daarmee gepaard gaan als een soort motor. Het zorgt ervoor dat ik goed naar mijzelf moet luisteren omdat er weinig anders is dat mij zal sturen. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik van dat gevoel ging houden maar heel bewust kies ik nu voor dat principe. Het voelt alsof ik mijzelf door deze onregelmatigheid en onzekerheid in een soort disbalans breng waardoor ik altijd moet zorgen dat ik door blijf gaan. Lui achterover in de schoolbanken op een opleiding dood bij mij de creativiteit en het plezier in alles wat ik doe. Dat heb ik gemerkt op de toneelacademie. Ik was daar echt een vervelende middelbare scholier die zijn huiswerk (bewust) niet maakte omdat ik het zo stom vond. Ik las de stukken nooit, kwam altijd te laat en zat een soort hersendood in de klas. Dat kan geen instelling zijn voor je vervolgopleiding. Daarom denk ik ook dat het heel goed is dat ik daar weg ben gegaan. Het is een wonder dat ik ooit mijn propedeuse gehaald heb eigenlijk, ik vond het echt verschrikkelijk.
Wat weten weinigen eigenlijk van het leven op de set?
Veel mensen denken dat het een soort glitter-glamour leven is met rijke salarissen en champagne als ontbijt. Oké, dat is misschien wat uitvergroot, maar mensen hebben er een bepaald fabulous gevoel bij. Dat is totaal niet zo. Op de set loopt iedereen erbij alsof ze een bergwandeling gaan maken, stevige schoenen of een regenjas met beblubberde laarzen. Set mensen maken mega lange dagen en het werk is fysiek heel zwaar, vaak vanwege de absurde werktijden of overuren. Acteurs zitten soms uren onder een opklap tent met een fleece deken op een camping stoel in de bibberende kou te wachten tot ze is aan de beurt zijn. Het is alles behalve glamour, zeker in Nederland. Het is een beetje boerenfilm maken.
Bioscoopbezoeken van NL films zijn de afgelopen 5 jaar met 36% gedaald, terwijl buitenlandse films (blockbusters) wel meer bezoekers trekken. Met dit gegeven, plus het feit dat er structureel te weinig subsidie gaat naar NL film, is het begin van het einde van de NL film daar?
Als ik heel eerlijk ben verbaast mij dat niet. We weten natuurlijk wel dat het niet echt de goude jaren zijn van de Nederlandse film. De gehele kunst en cultuur sector heeft een flinke klap gehad in 2012 door de bezuinigingen en daar zijn de naijl-effecten nog steeds voelbaar van. Ik ben het er alleen niet mee eens dat dat enkel aan de bezuinigingen te wijden valt. Er zijn zoveel geniale films gemaakt die met nog minder geld dan dat er nu soms beschikbaar is de hele wereld over gaan.
Mijn hoop is dat Nederland een serieuze positie kan aannemen in het speelveld van de internationale film. De Europese cinema is gigantisch, er worden in Europa prachtige films gemaakt. Er zijn in Europa ook geweldige verhalen te vertellen. Nederland moet daar aan mee gaan doen, wij moeten ook onze stempel drukken in deze markt. Persoonlijk denk ik ook dat de Nederlandse film ook niet meer heel erg terug zal groeien in wat het een aantal jaar geleden was. De consument kan tegenwoordig kiezen uit een gigantisch assortiment internationale producties, met 2 klikken op de knop heb je een streamingdienst de beste films van het moment in huis. De verleiding om dan naar een ‘Redbad’, ‘Gek van Oranje’ of ‘Het Leven is Verukkeluk’ (NL films van het afgelopen jaar) te gaan is dan ook gewoon veel kleiner. Dat moeten we aanvaarden. Dat is helemaal geen ramp, de industrie moet gewoon die 180 graden draai maken die de consument een tijd geleden ook gedaan heeft.
Hoe belangrijk is het voor acteurs om actief te zijn op sociale media?
Niet. Helemaal niet zelfs. Iedere acteur moet dat natuurlijk helemaal zelf weten, maar belangrijk is het zeker niet. Dat klinkt misschien wat hypocriet, ik heb zelf ook een instagram account, maar daar echt om geven doe ik niet. Ik ben totaal niet bezig met het laten groeien van mijn volgers, of het delen van mijn dagelijkse leven. Walgelijke zelfverheerlijking vind ik dat. Als die prestaties op het internet mee gaan tellen in de beoordeling van mijn werk, zou ik direct willen stoppen. Dat zou oneerlijk zijn. Dan gaat het niet om wat ik kan of doe, maar om de populariteit op het internet die je dan hebt. Dat is toch verschrikkelijk?
Begrijp mij niet verkeerd, een marktwaarde is belangrijk. Heel belangrijk zelfs. Absoluut weegt dat mee in de beoordeling tijdens een casting proces. Ik vind dat je een marktwaarde moet je opbouwen door het werk dat levert. Als je een aantal succesvolle rollen gespeeld hebt en mensen willen je vaker zien is dat geweldig. Als het publiek je dan vervolgens wilt volgen op het internet is dat een waardering voor je werk. Alleen wordt het vandaag de dag vaak omgedraaid. Veel vloggers of influancers gaan nu ook ineens acteren bijvoorbeeld. Doodsbang word ik daarvan. Acterende vloggers.
Een vraag die we altijd stellen: zou je studenten aanraden om te gaan ondernemen of om te kiezen voor een baan in loondienst?
Het is maar net waar je van houdt. Met de veiligheid van een baan is helemaal niks mis, sterker nog, het is misschien wel veel verstandiger. Als je geen moeite hebt met onzekerheid en risico’s, en je daar juist van aan gaat, dan moet je gaan ondernemen. Het staat totaal in lijn met je karakter denk ik.
Last but not least, wie is jouw all time (stiekeme) celebritycrush? 😉
Tijdens Lowlands dit jaar ben ik verliefd geworden op Dua Lipa. Ik kende haar nog niet. Wel haar liedjes natuurlijk, maar ik wist niet dat ze zo cool was. En 22… en knap! Ook ben ik verliefd op de stem van Scarlett Johansson. Ja de stem, ik heb haar namelijk nooit zien spelen. Ze spreekt een stem in van een van mijn lievelingsfilms ‘Her’, en toen werd ik net als het hoofdpersonage in die film verliefd op haar stem. Iedereen die die film nog niet gezien heeft moet hem kijken.
Na het zien van Miss and Mrs Smith was ik natuurlijk verliefd geworden op Angelina Jolie, maar goed, wie niet. Beetje standaard he? Moet ik door gaan? Ariana Grande, Margot Robbie… Eigenlijk moet ik toegeven dat ik niet echt een crush heb… Ik noem maar gewoon een paar hele knappe celeberties/actrices op.